Lo bello consiste en admirar desconociendo por qué se admira

Arg. Intuición sujeto-objeto 

Y (YO) percibe a X (OBJETO)
X (OBJETO) genera una sensación de estar percibiendo lo bello a Y (YO)
Y (YO) desconoce* la causa de por qué  X (OBJETO) produce esa sensación de estar percibiendo lo bello
La sensación de Y (YO) de estar percibiendo lo bello crea una admiración hacia X (OBJETO)
Estar percibiendo lo bello es lo mismo que reconocer una admiración de Y (YO) para con X (OBJETO)
Y (YO) desconoce** por qué admira X(OBJETO)
--------------------------------------------------
Lo bello se origina por el desconocimiento*que tiene Y(YO) acerca de por qué admira** a X(OBJETO)




Arg. II


Jim Douglas Morrison

 Horse latitudes -the doors                                                                                  

                
                        1:52-3:54
Antes yo tenía un jueguecito,
me gustaba arrastrarme hasta el interior de mi cerebro.
Creo que ya sabes a que juego me refiero,
hablo del juego de volverse loco...
Este jueguecito es muy divertido,
sólo cierra tus ojos nunca se pierde.
Y yo estoy aquí, yo también juego.
Relajate, estamos atravesando.
Y deberías intentar este juego...
sólo cierra los ojos, olvida tu nombre,
olvida el mundo, olvida la gente.
Y erigiremos un campanario diferente.

Retrocediendo hasta las profundidades del cerebro.
Retrocediendo más allá de mi dolor.
De vuelta donde no llueve nunca

Antes yo tenía...

Los sonidos convocados en mis oidos: el estruendo del aspirador del vecino que limpia la moqueta, la piedra del mechero rodando para prender llama, una música de ambiente que se dejaría definir como mística y onírica; cuando se me ocurre que ya he vuelto a olvidar mi nombre, los rasgos de mi carácter; parece trágico el pensamiento, y, de pronto, ¡lo es! De súbito, advierto una pieza, se asemeja a la mirilla de la puerta. En realidad, es precisamente una mirilla de puerta..
Dejadez humana, reino de la ociosidad presidido por una vagancia que arrastra una alma que cogida a un caballo recorre por caminos empedrados, sin brizna de hierba; y  no placenteramente, no de cualquier forma, sino cual si hubere sido un noble Héctor vengado por un ambicioso y temible Aquiles que espolea su caballo el cual llevando atada mi alma a una cuerda me friega contra el árido suelo desgastándome a la vez que haciéndome retorcer de  dolor. Así, llevado por tortuosas tierras a gran velocidad, desfiguróme mi rostro, irreconocible volvi a casa y con ello mi honor intacto, puesot que sabían que era yo aquella alma ociosa y sombría adolecida en heridas.
No poseía identidad, nombre, ahora tampoco en lo físico; quizá lo próximo sería, a la postre, no saber cómo ha ocurrido toda esta metamorfosis, no vislumbarar cómo sucumbí a perder mi alma, ahora insondable. Ése día, me veré al espejo con la duda espantosa de no saber quién me mira.

Un día de ensueño

El cielo claro, el viento delicado, el Sol brillante, el tacto de la arena fina; enfrente, un mar inquietante; al lado, su rubia melena volteando d'un lado al otro de su rostro de despreocupada sonrisa. Y otra vez, el cielo claro, el viento delicado..al punto, me levanto indeciso del suelo arenoso cuidando todo detalle para ir en busca de esa rubia melena, ¿pero dónde está? Incomprensible, como un mar sin olas,  un Sol sin brillo, una melena sin pelo y un sueño real.


La doble moral

Em reservo el narcicisme com a definició oficial de l'home comú. Aquest procedeix a treballar sobre com haurien de ser les coses tot recordant-se que, a efectes pràctics, sempre serà ell el que ja sigui injustificadament o abusant de l'egoísme  imposarà el seu ruinós parer per sobre del tant elegant i majestuós hauria de ser. Amb tot, el discurs de com hauria de ser X consisteix en un pràctica d'oci narcisista, en tant que, extenent llur imaginació configura un prototip ideal d' preparat per rebre els elogis més honorífics d'entre els oïents presents. Amb tot, paralr de com haurien de ser X alimenta el jo narcisista esgotat ja el temps dedicat a l'oci narcicista que tant argrada com a prototip ideal d'un discurs ben format, retorna al seu treball narcicista consistent en dur a terme les pràctices més mesquines i inmorals per un benefici propi o, el que és encara pitjor, per l'insultant plaer d'infringir mal a algú altre.
Es tracta d'un jo que refina perversament una dobre moral, un doble discurs: el de com hauria de ser X(teoria) el qual  gairebé sempre rep aplaudiments i, d'altra banda, el de com vull que sigui X (pràctica) el qual satisfà els propòsits més innobles.


Enamorat, X---->Y

El amor se introduce en X uniéndolo a Y, a lo que ni uno ni otro pueden hacer nada que no sea mostrar una protesta formal, de acuerdo o desacuerdo. Se trata de un vínculo passional que X proyecta a Y con el propósito de que  lo que ahora se muestra como dos partes se convierta en  un conjunto indisoluto, armonioso e irreversible. Atributo del amor, es su invencibilidad, por ello es inútil que sea combatido por X y sólo puede inclinarse a dos opciones: resistirse a explotar el brío de amor reconociéndo a su vez que este deberá marchitarse generando odio, el cual lo devorará hasta el agotamiento; o, por el contrario, obedecer ese brío y, entonces, adentrándose en un camino siempre angosto, repleto de zarzas y animales despiadadamente insaciables, ir al encuentro de Y para manifestarle su voluntad, su amor. Al punto, la desgracia del amor, y por ello mismo su más bella virtud, es, nada más y nada menos, el poder que concede a Y para que haga que ese amor que habita en X cobre sentido y le permita transformar  esa posible voracidad en docilidad y el brío de amor latente en perpetuo sentirse a sí mismo como insuperable junto a su Y.